Afgelopen week waren mijn twee kinderen tegelijk ziek. Ze waren blijkbaar niet de enige die zwak, ziek en misselijk waren; het duurde 18 minuten en 56 seconden voordat ik eindelijk iemand van school te pakken had. Verder ben ik niet iemand van de klok, maar ouders meldden die maandag massaal hun kinderen ziek. Maandag lagen de zieken boven in hun eigen bed. Het zou nu wel handig geweest zijn als ik een babyfoon in huis had gehad. Mijn gehoor is nogal slecht en mijn fantasie nogal groot. Die combinatie zorgde ervoor dat de geluiden van onze vaatwasser leken op huilende en jammerende kinderen. Regelmatig liep ik de trap op om daarna te concluderen dat mijn kinderen in diepe slaap waren en dat de vaatwasser wel een hoestdrankje kon gebruiken.
Na de eerste dag werd onze huiskamer omgetoverd tot een minihospitaal. Ik kan me nog herinneren dat mijn zus en ik ook een keer tegelijk ziek waren. Eén van ons mocht op de bank gaan liggen en voor de ander had mijn moeder twee fauteuils aan elkaar geschoven. Wij zijn al een tijdje op zoek naar nieuwe meubels. Onze meubelsamenstelling is momenteel niet geschikt om twee zieke kinderen beneden te laten liggen. Dan zou een grote hoekbank ideaal zijn. Maar om nu je interieurkeuze af te laten hangen van af en toe een griepgolf, gaat me ook wat ver.
Mijn dochter ijlde en zag mensen die er niet waren, terwijl mijn zoon fantaseerde over pizza en ander lekkers. Helaas kon hij nog geen paracetamol binnen houden. Hij voelde zich zo rot dat hij het zelfs goed vond dat ik ‘m knuffelde. Dan is hij écht ziek want hier moet hij normaal gesproken niets van hebben. In de loop van de week ging het beter. De telefoons kwamen steeds vaker tevoorschijn. De WhatsApp-indexmeter is een goede graadmeter voor de gezondheid van je kind en zegt misschien wel meer dan de ouderwetse thermometer. TLC, de favoriete tv zender van mijn dochter stond op donderdag non-stop aan, en ook dat was een positief signaal. Wat ik als ziek kind heel de dag deed weet ik eigenlijk niet meer. Misschien wel naar het testbeeld kijken op tv, want veel uitzendingen waren er in de tijd nog niet overdag. Beelden van slappe thee (zonder suiker), een beschuit en appelsap en de knuffels van mijn moeder zie ik voor me als ik aan de keren denk dat ik als kind zelf grieperig was. Als ik tegenwoordig appelsap drink geeft het nog steeds een nare bijsmaak.
Helemaal beter zijn ze hier nog niet, maar ze gaan gelukkig wel weer naar school. Vooral als je pas ziek bent geweest besef je het beste dat er niets zo fijn is als beter zijn.
