Van nature ben ik nogal een twijfelaar en pieker ik ook vaak over van alles. Om aan te geven hoe ver dit twijfelen gaat; in mijn uitvaartpolis staat aangegeven dat ik voor de ene helft gecremeerd en voor de andere helft begraven wil worden. Wakker liggen doe ik vaak om kleine zaken zoals het vluchtelingenvraagstuk, maar ook grote mondiale vraagstukken als ‘wat zullen we morgen nu weer eens eten?’ Mijn vrouw zei laatst dat ik mijn problemen niet mee naar bed moet nemen. Daar was ik het wel mee eens, al vind ik het ook niet leuk voor haar dat zij dan iedere avond beneden op de bank moet slapen. Na 25 jaar samen zijn kent ze mijn grappen inmiddels een beetje en weet ze dat ik dat niet meen, ik slaap immers liever zelf op de bank.

Ik zag er een beetje tegenop dat mijn zoon naar de middelbare school zou gaan na de grote vakantie. Veel veranderingen voor hem; nieuwe regels, lestijden, gebouwen, kinderen en leraren. Tot nu toe voelt hij zich echter als een vis in het water en weet hij zijn weg prima te vinden op zijn nieuwe school. De overgang is voor mij eigenlijk moeilijker geweest dan voor hem. De eerste schoolweken zat ik er tussen de middag wat onwennig bij. Kwam hij op de basisschool nog iedere dag om 12 uur thuis om te eten, nu moest ik zelf vier tosti’s naar binnen werken. Zit menig moeder met een pot thee klaar als de school uit is, tosti als lunch was hier in de loop der jaren zo’n vaste traditie geworden. Het niet meer thuis lunchen van mijn zoon was meteen een goede manier om van mijn tostiverslaving af te komen. Tegenwoordig haal ik het apparaat nog maar af en toe tevoorschijn. Om het kiezen dan wat makkelijker te maken neem ik één snee wit en één snee bruin brood en noem ik het de Tosti Twijfelaar.

Het is erg fijn om te zien dat mijn zoon momenteel zo goed in zijn vel zit. Je ziet hem met de week letterlijk en figuurlijk groeien. Ook krijgt hij steeds meer belangstelling voor zijn uiterlijk. Trok hij vroeger blindelings alles aan wat zijn moeder gekocht had, nu is dit geen vanzelfsprekendheid meer. Hij gaat zelfs zonder te mopperen mee shoppen, iets wat een aantal maanden geleden nog ondenkbaar was. ’s Morgens staat hij tegenwoordig zelfs langer voor de spiegel dan zijn zus en raakt hij lichtelijk in paniek als hij iets ziet wat nog maar een beetje lijkt op een puistje. Al is het soms wennen, kleine kindjes worden groot en dat is maar goed ook. Mijn zoon groeit hard en is toe aan een nieuw bed. Ik denk dat ik hem het beste zelf laat kiezen, want als ik dat doe zal het wel een twijfelaar worden.

Stemmen kan op: www.metronieuws.nl/node/854609

Was eerder te lezen op www.pubermagazine.nl/webshop/puber_november_2015