15-07-2015 07:19
Als kind had ik er een hekel aan als tantes op een verjaardag steevast zeiden: “Wat ben je groot geworden” of “Wat gaat de tijd toch hard”. Ik betrap me er tegenwoordig steeds vaker op dat ik zelf dergelijke clichés gebruik. Opvallend is het hoe vaak ik de laatste tijd het woord vroeger gebruik. Ik moest hieraan denken toen ik onlangs na lange tijd weer eens de Efteling bezocht.
We gingen die dag al vroeg op pad en waren ruim op tijd voor de ingang van het mooie park. Voor ons liep een groep stuiterende, schreeuwende en zingende kinderen die elkaar duwden en trapten, maar desondanks de grootste lol hadden. Ze hadden allemaal dezelfde shirtjes aan en waren overduidelijk op schoolreisje. Deze schoolklas deed me sterk denken aan een groep voetbalsupporters die op weg waren naar een uitwedstrijd. Het enige verschil was dat deze kinderen om 9:45 uur al strak stonden van suikers en zoetstoffen. Ze hadden plezier met snoep en energiedrankjes in plaats van hasj, coke en bier.
We wonen dichtbij de Efteling en hadden toen de kinderen nog klein waren regelmatig een abonnement. Lopen mijn kinderen nu automatisch via de Bobbaan naar de spektakel attracties van Ruigrijk, vroeger hadden we min of meer een vaste route. Na de ingang linksaf het sprookjesbos in en uiteindelijk via de altijd vrolijke Laven en het Doolhof, kwamen we dan bij het Kleuterhof uit, nadat we nog even geknuffeld hadden met Pardoes en zijn familie. De verschoonruimte bij deze moderne speeltuin was altijd een grote Punica-oase van heerlijke geuren. Vergeleken hiermee is een bezoek aan een gemiddeld Frans toilet langs de snelweg op zwarte zaterdag met 36 °C heilig. Ik was er nog bij toen de Efteling, zo’n twaalf jaar geleden, de 100 miljoenste volle luier begroette in dit Lokaal van de lekkere luchten. Het was destijds voor mij eigenlijk de meest enge attractie van de Efteling. Ik merk dat ik de laatste jaren steeds slechter tegen de spectaculaire attracties kan zoals Joris en de Draak, Python, Vliegende Hollander om over de Carnaval nog maar te zwijgen. Als ik tegenwoordig de Vogel Rok twee keer achterelkaar bezoek, voel ik me nog beroerder dan na een avondje stappen. Waarom ze dat ding Vogel Rok noemen heb ik nog steeds niet kunnen achterhalen. Die vogel heeft volgens mij niet eens een broek aan. Gelukkig was de nieuwe thrill-ride-attractie de BARoN 1898 nog niet open bij ons laatste bezoek, want daarin had ik het waarschijnlijk niet droog gehouden.
