De overgang van de basisschool in Mierlo Hout naar de Nazareth-MAVO is over het algemeen soepel verlopen. We begonnen met alleen twee eerste klassen aan de Mahoniehoutstraat. Een aantal kinderen zat al op mijn oude basisschool en anderen kende ik van voetbal of van de kindervakantieweek op ‘t Hout. Omdat de nieuwbouw aan de Dolfijnlaan pas in het derde schooljaar af zou zijn, hebben we de eerste twee jaar in noodlokalen les gehad. Lokaal is eigenlijk het verkeerde woord; het waren afgekeurde hokken waar bouwvakkers weigerden hun brood te eten tijdens hun lunchpauze. De verwarming deed het maar af en toe, het dak lekte, stroomkabels lagen bloot en soms zakte er iemand door de vloer. Taferelen zoals je die nu bij ‘Help mijn man is klusser’ wel eens ziet, waren in de jaren 80 op onze school al heel normaal.

We maakten ook gebruik van een ruimte van de bibliotheek die naast het kippenhok stond. De muziekles werd daar gegeven en in de winter kon je er je bevroren drinken ontdooien. Voor gym en handenarbeid mochten we naar de huishoudschool, aan de andere kant van de noodopvang. Terwijl onze meiden (en af en toe een moedige jongen) nog heerlijk naïef touwtje sprongen en elastiekten, waren de meiden van de huishoudschool al met hele andere zaken bezig. De meeste van hen waren een stuk ouder en soms al van diverse scholen getrapt. Ze rookten al zware shag en waren niet op hun Helmondse mondjes gevallen. Er zat maar één jongen op de huishoudschool, die werd dan ook op handen gedragen. Wij hadden nog kinderfeestjes waar op de uitnodiging stond; Je wordt met volle buik thuisgebracht. Zo’n uitnodiging kreeg op de huishoudschool een hele andere betekenis. Het aantal abortussen lag er dan ook schrikbarend hoog.

Om bij het gymlokaal te komen moesten we door een cordon van deze meiden, die dan net pauze hadden. Het was een beetje te vergelijken met een voetbalwedstrijd waar een klein groepje verdwaalde uitsupporters door de menigte naar het uitvak moet proberen te komen. Dit alles moesten wij dus ook, maar dan zonder politiebegeleiding. Een keer ging een groepje huishoudschool-hooligans intimiderend voor mij staan. Ik was helemaal alleen en al bijna te laat voor de gymles. De grootste en forste dame stapte naar voren en vroeg: “Hedde gai al shag op oe Sjaak?”. Ik begreep de vraag maar half, maar het antwoord dat ik niet rookte en geen Sjaak kende, was voldoende om er door te mogen.

Al met al was het voor mij een mooie tijd op de Nazareth MAVO. Binnenkort komt er een reünie van mijn examenjaar en dan zullen er wel meer verhalen over tafel vliegen. Ik weet niet of er shag gerookt mag worden en of er mensen van de huishoudschool aanwezig zullen zijn, maar het wordt vast heel gezellig.

Een reünie organiseren is ook veel foto’s, van vroeger en nu, bekijken. Speuren op het internet, zoeken op Facebook, iemand denken te herkennen, om vervolgens de verkeerde Jan van Puffelen uit te nodigen als vriend. Je verbazen over hoe erg de kinderen van veel van je oud klasgenoten lijken op hun ouders toen ze deze leeftijd hadden. In een paar gevallen valt juist de sprekende gelijkenis met de plaatselijke melkboer op. Sommige mensen zijn heel goed opgedroogd, bij andere denk je dat ze al een paar jaar met pensioen zouden moeten zijn. De nodige look-a-likes zijn ook al voorbij gekomen. Al met al vind ik het een vermakelijke bezigheid met leedvermaak maar ook met de nodige zelfspot.

Foto’s van mezelf uit onze mavotijd zijn helaas spaarzaam. Met behulp van andere mensen duiken er toch wat kiekjes en bijbehorende herinneringen op. Ik kom ook foto’s tegen die ik vroeger, uit schaamte, liever had willen weggooien. Achteraf ben ik blij dat ik ze toch bewaard heb of dat mijn moeder ze uit de prullenbak gehaald heeft toen ik even niet keek.

De kapsels uit de jaren 80 zijn sowieso leuk om te zien. Als je geluk had mocht je naar een professionele kapper voor een Roberto Jacketti & the Scooters-look of kreeg je een skôn permanentje. Mijn zus speelde echter in die jaren graag kappertje en ik was het slachtoffer van haar snoeikunsten. Zelfs voor het pispottenexamen is ze helaas nooit geslaagd. Zo werd ik ook één dag voordat de schoolfotograaf kwam als oefenhoofd gebruikt. Ik hoor het haar nog zeggen: “Met wat gel zie je niet dat het scheef is en valt die hap helemaal niet op”. Niets was een dag later minder waar. De fotograaf stuurde me nog net niet naar een echte kapper, maar ik denk niet dat hij zijn lach heeft kunnen onderdrukken bij het maken van mijn foto’s.

Er zullen tijdens onze reünie wel veel foto’s gemaakt worden. Jammer dat een aantal mensen niet wil of kan komen, thuisblijvers hebben immers meestal geen gelijk. Maar ook voor hen geldt: gelukkig hebben we de foto’s nog…

Stemmen kan op: www.metronieuws.nl/lezerscolumn/huisman/good-vibes/2017/04/gelukkig-hebben-we-de-fotos-nog

Binnenkort is er een reünie van mijn oude mavoschool. De voorbereidingen zijn in volle gang en aan de zijlijn probeer ik bij het organiseren mijn steentje bij te dragen. Het is grappig en verwonderlijk te merken dat sommige herinneringen, die schijnbaar heel ver weg gestopt zaten in mijn geheugen, opeens terugkomen. Verhalen over Smurfenboekjes, pesten en gepest worden, oude noodlokalen, leerlingen en leraren, schieten door mijn hoofd. Ergens ver weggestopt zat ook het nummer 32 jaar (Sinds 1 dag of 2) van Doe Maar. Onze muziekleraar was een hippe Molukse man, met steevast een kauwgom in zijn mond. Zelf heb ik goede ervaringen met Molukse mensen, ze zijn erg gastvrij, het eten is er heerlijk en ik ben ook dol op treinen. Maar deze leraar had wel iets autoritairs over zich. Het was verboden voor leerlingen om snoep in welke vorm dan ook te nuttigen in de klas. Als je dit toch deed kon je aan het einde van de dag alle kauwgum die onder de tafels zaten geplakt verwijderen. Het was dan ook best raar dat hij tijdens de les zelf wel altijd een kauwgom nuttigde. Niemand durfde daar rechtstreeks iets van te zeggen. Tijdens het zogenaamde mentoruur werd dit besproken. Afgesproken werd dat zodra de muziekleraar de volgende les een kauwgom in z’n mond zou stoppen, wij massaal zijn voorbeeld zouden volgen. De man kon de grap goed waarderen en de brede glimlach die hij toen tevoorschijn toverde zal ik niet snel vergeten. Hij was wel modern en gaf ons veel praktijkles, écht drummen op een heus drumstel. Omdat wij in een dependance elders in de stad zaten, was de muziekleraar genoodzaakt om iedere week zijn auto vol te proppen met een enorm drumstel. Dat allemaal voor twee uurtjes muziekles.

Wekenlang (voor mijn gevoel wel 32 weken) hebben we het nummer 32 jaar (Sinds 1 dag of 2) van Doe Maar met de hele klas moeten oefenen. Waarom dit nummer, weet ik niet. Wel is het toevallig dat er nu, 32 jaar na ons examen een reünie gaat plaatsvinden. Dit nummer mag die avond dan ook zeker niet ontbreken. Ik hoop op een grote opkomst, mooie herinneringen, sterke verhalen en hernieuwde vriendschappen. Misschien kan de muziekleraar na 32 jaar zijn drumstel weer meenemen?

www.metronieuws.nl/lezerscolumn/huisman/actueel/2017/04/32-jaar-sinds-1-dag-of-2

Tijdens onze laatste vakantie had mijn zoon bijna nergens zin in, althans niet in de dingen die wij verwachten te doen tijdens een vakantie. Na 5 minuten in het zwembad te hebben gelegen, ging hij er alweer uit om vervolgens de rest van de middag in het vakantiehuisje te zitten. Ondanks de prima temperaturen buiten zat hij het liefst binnen voor de tv met zijn telefoon in de hand. Uitstapjes naar leuke dorpjes of uit eten in gezellige restaurantjes onderging hij alsof hij naar de tandarts moest. We verbleven in een gebied van Portugal waar je veel cultuur op kunt snuiven, maar onze cultuurbarbaar haalde zijn neus op voor al die pracht. Vaak zat hij al ongeduldig in de auto terwijl wij nog bezig waren iets moois te bekijken. Een terrasje pikken, zonder Wi-Fi-verbinding, was met hem erbij ook geen succes en na een paar minuten verveelde hij zich al. Op de vraag of hij mee ging om een stukje te wandelen, trok hij een gezicht alsof hij de kleinzoon van Maarten van Rossem was. Voor de enkeling die Maarten niet kent; hij is de bekende Amerika-kenner en de samensteller van de verzamel CD alle 13 depri. Misschien kan onze zoon de volgende keer beter met opa van Rossem op vakantie gaan. Wel werd hij vrolijk van het pesten van zijn zus, iets wat de vakantievreugde ook niet echt bevorderde. Om het kort samen te vatten; de verwachtingen die mijn zoon en de rest van ons gezin hadden over het hebben van een leuke vakantie lagen nogal uiteen.

Om u gerust te stellen; we hebben met ons gezin heel veel fijne vakanties beleefd en zelfs deze trip had ook veel leuke momenten. Het verbaasde ons wel, toen wij vroegen welke vakantie hij tot nu toe het leukste vond, hij zonder te twijfelen het huisje in Portugal antwoordde. De opmerking dat we dan net zo goed in de buurt eenzelfde soort huisje hadden kunnen huren, begreep hij niet. In Nederland blijven is geen vakantie vindt hij. Néé, dan liever drie uur eerder op het vliegveld aanwezig moeten zijn en twee keer extra oneervol betast worden op het vliegveld van Brussel. We vlogen net na de aanslagen aldaar, dus waren er zeer scherpe veiligheidsmaatregelen en duurde het reizen daardoor veel langer. Bovendien hadden we de heenreis ontzettend last van onze oren omdat de daling erg laat werd ingezet. Dat soort dingen is hij allemaal weer vergeten, of vindt hij juist horen bij het vieren van vakantie. Zo vindt hij het ook leuk om in een stampvolle auto, zonder bewegingsvrijheid in de file terecht te komen als we met de auto op vakantie gaan. Zo heeft ieder zijn of haar eigen vakantiegevoel en verwachtingen, zullen we maar zeggen. Ik wens allen die nog op vakantie gaan een mooie tijd en hoop dat je verwachtingen uitkomen. Voor de thuisblijvers de troostende gedachte dat zij misschien wel meer tot rust komen. Hoe dan ook, een prettige verwachtingsvolle vakantie allemaal.

Ook te lezen op: https://www.metronieuws.nl/lezerscolumn/huisman/actueel/2016/06/verwachtingen

Omdat mijn zoon een hoogslaper heeft en hij niet makkelijk bij zijn wekker kan, maak ik hem nog altijd iedere schooldag wakker. Dit gaat meestal in fases, want hij valt vaak meteen weer in slaap. Soms weet hij niet meer dat ik hem al drie keer wakker gemaakt heb en komt hij kwaad naar beneden. “Waarom heb je me niet wakker gemaakt?”, zegt hij dan chagrijnig met zijn ogen nog half dicht. Meestal mag ik niet klagen en is hij vrolijk in de ochtend, ondanks dat hij moet opschieten om op tijd op school te komen. Zover ik weet is hij nog nooit te laten gekomen op school en maak ik me dus iedere morgen voor niets druk. Binnenkort gaan we de kamer van mijn zoon veranderen. Dan kunnen we meteen een mooi plekje zoeken voor zijn wekker en hem zelf de verantwoordelijk geven om op tijd op te staan. Dit doen we al jaren bij zijn zus en dat gaat over het algemeen prima.

Hij is een beetje uitgekeken op zijn huidige kamer. Dat is niet geheel ondenkbaar omdat hij vanaf zijn geboorte dezelfde, weliswaar stoere, boerderijkamer heeft. Hebben vriendjes van hem in de loop van hun kinderjaren al een Teletubbie-, Efteling-, Kabouter Plop-, Cars- en FIFA-kamer gehad, zijn kamer heeft nog steeds hetzelfde thema. Zelfs een PSV- of Ajax-kamer zat er voor hem niet in. Dit komt niet omdat dit pedagogisch foute clubs zijn maar omdat zijn vader niet bepaald een Bob de Bouwer is. Na bijna 13 jaar wordt het wel eens tijd voor een nieuwe look. Mijn zoon heeft de kleinste kamer van ons rijtjeshuis en het zal nog een heel gepuzzel worden om al zijn wensen te realiseren. Hij wil kunnen chillen, gamen, huiswerk maken en af en toe een logétje uitnodigen in zijn kamer. Gelukkig houd hij wel van structuur en orde en is hij niet vies van opruimen, zodat deze wensen enigszins realistisch zijn. Ik verwonder me vaak hoe hij in veel opzichten anders is dan zijn zus. Als je haar kamer inkomt lijkt het net alsof je in een aflevering van Mijn leven in puin of Verslaafd aan verzamelen bent gestapt. Misschien is gestapt niet het juiste woord, want lopen is in haar kamer vaak onmogelijk. Nu begrijp ik haar ook wel, ze heeft het immers druk met; school, bijbaantjes, sporten en zo, waardoor ze het stofhappen en klunen voor lief neemt.

De jaren vliegen voorbij en voordat ik het weet zit mijn dochter straks op kamers. Ik koester dus de tijd dat ze nog thuis woont en neem een beetje rommel voor lief. Ondanks haar puberleeftijd gaat ze nog steeds graag met ons op vakantie, laat ik daar eerst maar eens van gaan genieten.

Ook te lezen op: www.pubermagazine.nl/webshop/puber_mei_2016

Laatst reden we langs een bus die me sterk deed denken aan de bus van de schooltandarts van vroeger. Hoewel ik niet naar deze tandarts hoefde, was ik toch altijd bang als de bus plotseling weer voor onze basisschool stond. Je ouders moesten destijds aangeven of je wel of niet twee keer per jaar naar dit uitje mocht. Ik was altijd angstig dat er een fout gemaakt werd en dat ik om de een of andere reden toch een oproep kreeg om naar de schooltandarts te moeten. De meeste van mijn klasgenoten moesten wel de gang naar de Griezelbus maken. Zo herinner ik me dat er kinderen waren die zo bang waren dat ze er naartoe gedragen moesten worden. De bus stond een week lang in de straat van de school en in die tijd kwam er van lesgeven weinig terecht. De meeste kinderen waren nogal hyper in deze periode. De wildste verhalen over deze tandartsen deden de ronde en mijn klasgenoten kwamen altijd met sterke verhalen terug uit de bus. De vaak Aziatische tandartsen spraken amper Nederlands. De woorden “mondje open” wisten ze wel allemaal goed uit te spreken. Erg opgelucht was ik altijd als de bus weer vertrokken was. Lang duurde deze opluchting nooit want ieder half jaar moest ik zelf naar de tandarts in de stad.

Iedere eerste woensdagmiddag van april en oktober mocht ik naar de Beul van Helmond. Eind maart en september wordt mijn lichaam er automatisch nog steeds onrustig van. Dit hoewel ik al twintig jaar een andere tandarts heb en ik in andere maanden op controle ga. Om maar aan te geven hoe diep deze angst onbewust nog in mijn lichaam zit. De Beul was 2,36 meter groot, had kolenschoppen als handen en zag er meer uit als een slager dan een tandarts. Hij droeg meestal een te kleine witte jas met hier en daar een bloedvlek erop. Het was een norse chagrijnige man van weinig woorden. “Mond open” riep hij als je vol angstzweet in de stoel lag. Hij had zichtbaar een hekel aan zijn werk en een nog grotere hekel aan kinderen. In mijn beleving was het in de wachtkamer altijd doodstil en voelde je een enorme spanning. Het enige wat je hoorde was het tikken van een klok of het ergerlijke geluid van de boor. Af en toe hoorde je gemopper van de kindervriend en het gillen of huilen van het kind wat in de behandelkamer was. Datzelfde kind kwam dan even later met natte ogen en een dikke wang terug in de wachtkamer zitten. Het was altijd gissen of die wang kwam van een verdoving of van een rechtse directe van de slager.

Om het kort samen te vatten; de angst voor de tandarts zit bij mij nogal diep. Mijn kinderen gaan al sinds hun 8ste mee om me gerust te stellen als ik naar de tandarts moet in plaats van dat ik hen bemoedigend toespreek. Het is alweer april en mijn biologische klok is wederom van slag. Gelukkig is de eerste woensdag van april voorbij en kan de lente ook voor mij echt beginnen. Als jij of je puber binnenkort nog naar de tandarts moet; veel succes! Doe meteen de assistente de groeten, in haar ogen is het immers altijd lente.

Afgelopen week waren mijn twee kinderen tegelijk ziek. Ze waren blijkbaar niet de enige die zwak, ziek en misselijk waren; het duurde 18 minuten en 56 seconden voordat ik eindelijk iemand van school te pakken had. Verder ben ik niet iemand van de klok, maar ouders meldden die maandag massaal hun kinderen ziek. Maandag lagen de zieken boven in hun eigen bed. Het zou nu wel handig geweest zijn als ik een babyfoon in huis had gehad. Mijn gehoor is nogal slecht en mijn fantasie nogal groot. Die combinatie zorgde ervoor dat de geluiden van onze vaatwasser leken op huilende en jammerende kinderen. Regelmatig liep ik de trap op om daarna te concluderen dat mijn kinderen in diepe slaap waren en dat de vaatwasser wel een hoestdrankje kon gebruiken.

Na de eerste dag werd onze huiskamer omgetoverd tot een minihospitaal. Ik kan me nog herinneren dat mijn zus en ik ook een keer tegelijk ziek waren. Eén van ons mocht op de bank gaan liggen en voor de ander had mijn moeder twee fauteuils  aan elkaar geschoven. Wij zijn al een tijdje op zoek naar nieuwe meubels. Onze meubelsamenstelling is momenteel niet geschikt om twee zieke kinderen beneden te laten liggen. Dan zou een grote hoekbank ideaal zijn. Maar om nu je interieurkeuze af te laten hangen van af en toe een griepgolf, gaat me ook wat ver.

Mijn dochter ijlde en zag mensen die er niet waren, terwijl mijn zoon fantaseerde over pizza en ander lekkers. Helaas kon hij nog geen paracetamol binnen houden. Hij voelde zich zo rot dat hij het zelfs goed vond dat ik ‘m knuffelde. Dan is hij écht ziek want hier moet hij normaal gesproken niets van hebben. In de loop van de week ging het beter. De telefoons kwamen steeds vaker tevoorschijn. De WhatsApp-indexmeter is een goede graadmeter voor de gezondheid van je kind en zegt misschien wel meer dan de ouderwetse thermometer. TLC, de favoriete tv zender van mijn dochter stond op donderdag non-stop aan, en ook dat was een positief signaal. Wat ik als ziek kind heel de dag deed weet ik eigenlijk niet meer. Misschien wel naar het testbeeld kijken op tv, want veel uitzendingen waren er in de tijd nog niet overdag. Beelden van slappe thee (zonder suiker), een beschuit en appelsap en de knuffels van mijn moeder zie ik voor me als ik aan de keren denk dat ik als kind zelf grieperig was. Als ik tegenwoordig appelsap drink geeft het nog steeds een nare bijsmaak.

Helemaal beter zijn ze hier nog niet, maar ze gaan gelukkig wel weer naar school. Vooral als je pas ziek bent geweest besef je het beste dat er niets zo fijn is als beter zijn.

www.metronieuws.nl/lezerscolumn/huisman/good-vibes/2016/03/ziek-0

Met natte haartjes in mijn pyjama, onder het genot van een glaasje prik en ‘n filterzakje gevuld met chips naar AVRO's Wie-kent-kwis kijken, dat is voor mij een stukje nostalgie. Vier koppels van man en vrouw, het homohuwelijk was toen helaas nog taboe, streden onder leiding van glamourboy Fred Oster tegen elkaar. Veel vriendjes in mijn klas vonden de marmottenrace in het programma hét hoogtepunt van de avond. Marmotten, cavia’s of hamsters, de deskundigen weten nog steeds niet welke beestjes er werden misbruikt en of het spel wel zo eerlijk verliep. André van Duin ging opvallend vaak in het poortje van 1.000 gulden, een ongekend hoog bedrag voor die tijd. Mijn favoriete onderdeel van het programma was echter het beginspel met de monitor. De koppels probeerden, zonder (een deel) van het woord wat op het scherm verscheen te noemen, zoveel mogelijk woorden te laten raden door hun partner. Zo was het te raden woord een keer strijken. Een vrouw die de monitor voor zich had gaf de omschrijving: “Iedereen heeft er een hekel aan”, waarop haar man iets te ad rem het antwoord: “jouw moeder” riep.

Het waren leuke tijden die avonden met de Wie-kent-kwis, maar toen ik van de lagere naar de middelbare school ging, merkte ik dat liefde voor spelletjes en quizzen not done was. Men vond het op zijn minst vreemd dat ik als puber een sticker met de tekst I LOVE FRED OSTER op mijn boekentas had. Niet veel later verdween het programma van de buis en heb ik de sticker verwijderd waarna ik opvallend minder gepest werd.

Nog later, ik moet zo’n jaar of 20 zijn geweest, ontdekte ik het gezelschapsspel Taboe. Het spel lijkt erg op het beginspel van mijn favoriete spelshow. Het verschil is dat er een aantal extra woorden op een kaartje staat die ook taboe zijn en die je dus niet mag noemen. Het warme gevoel van Fred’s monitor kwam weer helemaal terug toen ik het spel speelde. Soms waren er ook woorden bij die ik in eerste instantie niet dacht te kennen. Zo gaf ik een kaartje terug en zei: “Ik ken veel pennen; vulpen, kroontjespen, inktpen, balpen, maar van een tjil-pen heb ik nog nooit gehoord”. Volgens mijn vrouw is goed lezen wat er staat in de loop der jaren nog niet verbeterd. In dat opzicht heb ik nog steeds last van een puberbrein.

Nog niet zo lang geleden was alles wat met Justin Bieber te maken had, bij een groot deel van de pubers niet erg hot en zelfs een beetje taboe. Van mijn dochter hoorde ik dat hij na het maken van zijn laatste cd weer helemaal het mannetje is. Zou de Wie-kent-kwis in 2016 nog bestaan hebben, dan was er vast en zeker een cavia in het eindspel naar Justin vernoemd. Voor een puber is het vormen van een eigen mening vaak moeilijk. Het ontwikkelen van je eigen stijl en smaak gaat met vallen en opstaan. Hier moet je als ouder je kinderen helpen door ze vrijheden te geven. Dit gaat bij mijn eigen kinderen steeds beter. Die vrijheden gaan best ver, maar als opvoeder ken ik natuurlijk mijn verantwoordelijkheid en stel ook ik grenzen. In huize Huisman is muziek van Bieber verboden en nog steeds taboe.

Verscheen op SPREEKBUIS: shar.es/14sf2H

Dit jaar hadden we de luxe om met kerst twee dagen bij familie aan te schuiven voor een heerlijk diner. Dat is niet alleen erg gemakkelijk, het scheelt ook een hoop kerststress. Deze familieleden staan bekend om hun kookkunsten, dus een garantie dat we die dagen zeker zouden smullen. Eerste kerstdag hoopte mijn zoon verse soep te krijgen. Thuis eten we dit bijna nooit omdat ik niet beter weet dan dat mijn kinderen niet van soep houden. Toen ze nog kleiner waren kregen ze van ons wel eens soep uit een pakje of blik, dat kan ook bijgedragen hebben aan hun soepbeleving. Zo heb ik in mijn jeugd jarenlang een aversie gehad tegen pudding. Als kind gebruikten mijn zus en ik de term ‘vieze pudding’ voor een bepaalde pudding die we thuis vaak kregen. Dit was een klonterige smurrie uit een pakje. Het spul had een ranzig velletje en was geschikter om mee te metselen dan dat je het consumeerde. Het beeld dat mijn zoon niet van soep houdt is inmiddels dus achterhaald. Het gaat hem er meer om of het verse soep is en om wie hem maakt. Een bekende uitspraak van mij binnen ons gezin, als er iets mislukt met koken, is: “Ik heb precies gedaan wat op het pakje stond”. Nu heb ik wel last van dyslexie en kan het dus gebeuren dat ik niet helemaal goed lees wat op het pakje staat.

Vieze pudding

Sinds enige tijd drinkt mijn dochter koffie. Haar smaak ontwikkelt zich. Gelukkig vindt ze alles waar alcohol in zit nog steeds stinken en houdt ze het in een wilde bui bij een Jillz 0.0%.  Dit in tegenstelling tot mijn zoon, die op zijn 5^de al een betere wijnkenner was dan ik. Weest u gerust, hij drinkt tegenwoordig alleen op zon en feestdagen, hij is immers amper 12 jaar. Ik ken mijn verantwoordelijkheid als ouder. Roken doet hij alleen buiten met een jas aan tegen de kou en niet waar kleine kinderen bij zijn. Zijn wiet heeft een Max Havelaar keurmerk en bij het oogsten zijn geen kinderhanden gebruikt. Ook heb ik er streng op toegezien dat hij zijn illegale vuurwerk keurig tussen 31 december 18:00 uur en 1 januari 02:00 uur heeft afgestoken en de dag erna de rotzooi netjes heeft opgeruimd. Opvoeden en regels stellen valt niet altijd mee maar ik denk dat wij met onze kinderen tot nu toe niet mogen klagen. Ze zijn allebei pas drie keer opgepakt en goede bekenden bij bureau Halt. Nee hoor, zoals gebruikelijk kun je mijn uitspraken met de nodige korrels zout nemen. Al steek ik graag de draak met mijn kinderen, ik ben erg tevreden en gelukkig met ze.

De kerstvakantie zit er weer op en een nieuw jaar is begonnen. Links en rechts hoor je weer mensen met goede voornemens en hoe ze die soms nu al geschonden hebben. Ik heb zelf geen goede voornemens of het moet zijn dat ik dit jaar wat minder uit een pakje ga koken.

Deze column is ook te lezen op: www.pubermagazine.nl/webshop/puber_januari_2016

Het zijn hectische tijden; terreurdreiging komt steeds dichterbij en dan bedoel ik niet de naderende kerstvakantie van mijn vrouw. Eerst dacht ik nog dat het opgeblazen verhalen waren met al die terroristen en dat het allemaal wel los zou lopen. Inmiddels weet ik dat het wel degelijk serieus is en dat sommige zelfmoordterroristen de term ‘opgeblazen verhalen’ iets te letterlijk nemen. Met ons gezin kijken we gedurende het jaar steeds minder gezamenlijk naar tv programma’s. Laatst zaten we weliswaar allemaal beneden, maar keken we alle vier iets anders. Op de gewone tv stond Expeditie Robinson op, terwijl op de ene laptop darts en op de andere voetbal gekeken werd en ondertussen was er ook nog een kookprogramma op de pc te zien. Het kan met die moderne technieken van tegenwoordig, maar echt gezellig is het niet. Wrang genoeg keken we de dag erna de nieuwsuitzendingen over de terroristische aanslagen wel met z’n vieren.

In tegenstelling tot de rest van het jaar is in ons gezin het gezamenlijk tv kijken in de maand december een gezellige traditie geworden. Vaak kijken we dan met het bord op schoot naar tv-series zoals Kerst met Linus, Vrolijke kerst of naar de docusoap Een huis vol. Dit realityprogramma gaat over gezinnen met meer dan 10 kinderen. We vinden het alle vier interessant om te zien hoe het toegaat in zo’n groot gezin. Eén van ouders antwoordde op de vraag of zo’n groot gezin niet heel kostbaar is: “Ieder hobby kost nou eenmaal geld”. Ik vind het knap dat ze met zoveel kinderen überhaupt nog de tijd hebben om weer zwanger te worden. Ook luisteren en kijken we graag naar de gebeurtenissen in Het Glazen Huis. Vooral de ontknoping waarbij de DJ’s uit het huis mogen en het ingezamelde bedrag bekend gemaakt wordt, is zo’n moment waarop we samen voor de buis kruipen. Serious Request van 3FM hoort, net als de Top 2000, bij mijn decembergevoel. Frontman van The Scene, Thé Lau is net als Armand dit jaar overleden. Ik verwacht dat hun nummers in deze editie van de Top 2000 wel zullen stijgen.

December is en blijft toch een bijzondere maand. Ik hoop dat de aanslagen beperkt blijven tot de aanslag van de belastingdienst en dat iedereen gewoon een beetje aardig voor elkaar blijft. Het klinkt misschien allemaal wat cliché, maar zoals Thé al zong: “Iedereen is van de wereld”. Ik hef in ieder geval het glas op jullie gezondheid, een mooie decembermaand en alvast een goed 2016.

Deze column was al eerder te lezen op www.pubermagazine.nl/webshop/puber_december_2015