Shag op de huishoudschool

De overgang van de basisschool in Mierlo Hout naar de Nazareth-MAVO is over het algemeen soepel verlopen. We begonnen met alleen twee eerste klassen aan de Mahoniehoutstraat. Een aantal kinderen zat al op mijn oude basisschool en anderen kende ik van voetbal of van de kindervakantieweek op ‘t Hout. Omdat de nieuwbouw aan de Dolfijnlaan pas in het derde schooljaar af zou zijn, hebben we de eerste twee jaar in noodlokalen les gehad. Lokaal is eigenlijk het verkeerde woord; het waren afgekeurde hokken waar bouwvakkers weigerden hun brood te eten tijdens hun lunchpauze. De verwarming deed het maar af en toe, het dak lekte, stroomkabels lagen bloot en soms zakte er iemand door de vloer. Taferelen zoals je die nu bij ‘Help mijn man is klusser’ wel eens ziet, waren in de jaren 80 op onze school al heel normaal.

Lees alles op: www.deweblogvanhelmond.nl/startpagina/shag-op-de-huishoudschool/

 


Gelukkig hebben we de foto’s nog…

Een reünie organiseren is ook veel foto’s, van vroeger en nu, bekijken. Speuren op het internet, zoeken op Facebook, iemand denken te herkennen, om vervolgens de verkeerde Jan van Puffelen uit te nodigen als vriend. Je verbazen over hoe erg de kinderen van veel van je oud klasgenoten lijken op hun ouders toen ze deze leeftijd hadden. In een paar gevallen valt juist de sprekende gelijkenis met de plaatselijke melkboer op. Sommige mensen zijn heel goed opgedroogd, bij andere denk je dat ze al een paar jaar met pensioen zouden moeten zijn. De nodige look-a-likes zijn ook al voorbij gekomen. Al met al vind ik het een vermakelijke bezigheid met leedvermaak maar ook met de nodige zelfspot.

Lees alles op: www.metronieuws.nl/lezerscolumn/huisman/good-vibes/2017/04/gelukkig-hebben-we-de-fotos-nog

 

32 jaar

Binnenkort is er een reünie van mijn oude mavoschool. De voorbereidingen zijn in volle gang en aan de zijlijn probeer ik bij het organiseren mijn steentje bij te dragen. Het is grappig en verwonderlijk te merken dat sommige herinneringen, die schijnbaar heel ver weg gestopt zaten in mijn geheugen, opeens terugkomen. Verhalen over Smurfenboekjes, pesten en gepest worden, oude noodlokalen, leerlingen en leraren, schieten door mijn hoofd. Ergens ver weggestopt zat ook het nummer 32 jaar (Sinds 1 dag of 2) van Doe Maar. Onze muziekleraar was een hippe Molukse man, met steevast een kauwgom in zijn mond. Zelf heb ik goede ervaringen met Molukse mensen, ze zijn erg gastvrij, het eten is er heerlijk en ik ben ook dol op treinen. Maar deze leraar had wel iets autoritairs over zich. Het was verboden voor leerlingen om snoep in welke vorm dan ook te nuttigen in de klas. Als je dit toch deed kon je aan het einde van de dag alle kauwgum die onder de tafels zaten geplakt verwijderen. Het was dan ook best raar dat hij tijdens de les zelf wel altijd een kauwgom nuttigde. Niemand durfde daar rechtstreeks iets van te zeggen.

Lees alles op: www.metronieuws.nl/lezerscolumn/huisman/actueel/2017/04/32-jaar-sinds-1-dag-of-2

Verwachtingen

Tijdens onze laatste vakantie had mijn zoon bijna nergens zin in, althans niet in de dingen die wij verwachten te doen tijdens een vakantie. Na 5 minuten in het zwembad te hebben gelegen, ging hij er alweer uit om vervolgens de rest van de middag in het vakantiehuisje te zitten. Ondanks de prima temperaturen buiten zat hij het liefst binnen voor de tv met zijn telefoon in de hand. Uitstapjes naar leuke dorpjes of uit eten in gezellige restaurantjes onderging hij alsof hij naar de tandarts moest. We verbleven in een gebied van Portugal waar je veel cultuur op kunt snuiven, maar onze cultuurbarbaar haalde zijn neus op voor al die pracht. Vaak zat hij al ongeduldig in de auto terwijl wij nog bezig waren iets moois te bekijken. Een terrasje pikken, zonder Wi-Fi-verbinding, was met hem erbij ook geen succes en na een paar minuten verveelde hij zich al. Op de vraag of hij mee ging om een stukje te wandelen, trok hij een gezicht alsof hij de kleinzoon van Maarten van Rossem was.

lees alles op: huisman.webnode.nl/news/verwachtingen/

 

Kamers

Omdat mijn zoon een hoogslaper heeft en hij niet makkelijk bij zijn wekker kan, maak ik hem nog altijd iedere schooldag wakker. Dit gaat meestal in fases, want hij valt vaak meteen weer in slaap. Soms weet hij niet meer dat ik hem al drie keer wakker gemaakt heb en komt hij kwaad naar beneden. “Waarom heb je me niet wakker gemaakt?”, zegt hij dan chagrijnig met zijn ogen nog half dicht. Meestal mag ik niet klagen en is hij vrolijk in de ochtend, ondanks dat hij moet opschieten om op tijd op school te komen. Zover ik weet is hij nog nooit te laten gekomen op school en maak ik me dus iedere morgen voor niets druk.

Lees alles op: Kamers

Griezelbus

Laatst reden we langs een bus die me sterk deed denken aan de bus van de schooltandarts van vroeger. Hoewel ik niet naar deze tandarts hoefde, was ik toch altijd bang als de bus plotseling weer voor onze basisschool stond. Je ouders moesten destijds aangeven of je wel of niet twee keer per jaar naar dit uitje mocht. Ik was altijd angstig dat er een fout gemaakt werd en dat ik om de een of andere reden toch een oproep kreeg om naar de schooltandarts te moeten. De meeste van mijn klasgenoten moesten wel de gang naar de Griezelbus maken.

LEES ALLES OP: Griezelbus

 

Ziek

Afgelopen week waren mijn twee kinderen tegelijk ziek. Ze waren blijkbaar niet de enige die zwak, ziek en misselijk waren; het duurde 18 minuten en 56 seconden voordat ik eindelijk iemand van school te pakken had. Verder ben ik niet iemand van de klok, maar ouders meldden die maandag massaal hun kinderen ziek.

Lees verder op: ZIEK!

Taboe

Met natte haartjes in mijn pyjama, onder het genot van een glaasje prik en ‘n filterzakje gevuld met chips naar AVRO's Wie-kent-kwis kijken, dat is voor mij een stukje nostalgie. Vier koppels van man en vrouw, het homohuwelijk was toen helaas nog taboe, streden onder leiding van glamourboy Fred Oster tegen elkaar. Veel vriendjes in mijn klas vonden de marmottenrace in het programma hét hoogtepunt van de avond. Marmotten, cavia’s of hamsters, de deskundigen weten nog steeds niet welke beestjes er werden misbruikt en of het spel wel zo eerlijk verliep. André van Duin ging opvallend vaak in het poortje van 1.000 gulden, een ongekend hoog bedrag voor die tijd. Mijn favoriete onderdeel van het programma was echter het beginspel met de monitor.

Lees alles op: Taboe 

 

Pakje

Dit jaar hadden we de luxe om met kerst twee dagen bij familie aan te schuiven voor een heerlijk diner. Dat is niet alleen erg gemakkelijk, het scheelt ook een hoop kerststress. Deze familieleden staan bekend om hun kookkunsten, dus een garantie dat we die dagen zeker zouden smullen. Eerste kerstdag hoopte mijn zoon verse soep te krijgen. Thuis eten we dit bijna nooit omdat ik niet beter weet dan dat mijn kinderen niet van soep houden. Toen ze nog kleiner waren kregen ze van ons wel eens soep uit een pakje of blik, dat kan ook bijgedragen hebben aan hun soepbeleving.

Lees alles op: Pakje

 

DECEMBERGEVOEL

Het zijn hectische tijden; terreurdreiging komt steeds dichterbij en dan bedoel ik niet de naderende kerstvakantie van mijn vrouw. Eerst dacht ik nog dat het opgeblazen verhalen waren met al die terroristen en dat het allemaal wel los zou lopen. Inmiddels weet ik dat het wel degelijk serieus is en dat sommige zelfmoordterroristen de term ‘opgeblazen verhalen’ iets te letterlijk nemen.

Lees alles op www.metronieuws.nl/node/857215 

Twijfelaar

Van nature ben ik nogal een twijfelaar en pieker ik ook vaak over van alles. Om aan te geven hoe ver dit twijfelen gaat; in mijn uitvaartpolis staat aangegeven dat ik voor de ene helft gecremeerd en voor de andere helft begraven wil worden. Wakker liggen doe ik vaak om kleine zaken zoals het vluchtelingenvraagstuk, maar ook grote mondiale vraagstukken als ‘wat zullen we morgen nu weer eens eten?’ Mijn vrouw zei laatst dat ik mijn problemen niet mee naar bed moet nemen. Daar was ik het wel mee eens, al vind ik het ook niet leuk voor haar dat zij dan iedere avond beneden op de bank moet slapen. Na 25 jaar samen zijn kent ze mijn grappen inmiddels een beetje en weet ze dat ik dat niet meen, ik slaap immers liever zelf op de bank.

Lees alles op: Twijfelaar 

of stem op: www.metronieuws.nl/node/854609

Klaar is Clara

In de tijd dat zuster Clara nog leefde was het nooit saai op de afdeling van mijn moeder. Clara droeg nog traditionele nonnenkleding, was ruim boven de 100 kilo en had maar één obsessie; eten. Ze was moeilijk ter been, maar zodra ze ook maar iets zag wat op eten leek, waggelde ze opvallend snel naar het etenswaar. Ze leek dan, mede door het waggelen en haar nonnenkleding, sterk op een iets te fors uitgevallen pinguïn die afstormt op haar prooi. Dit is absoluut niet oneerbiedig bedoeld want ik heb een zwak voor pinguïns en voor zuster Clara nog meer.

Lees alles op: www.metronieuws.nl/node/853113

Blijven hangen

Mijn dochter moet altijd lachen om de manier waarop ik mijn mobiele telefoon bedien. Dit doe ik met mijn wijsvinger, op een in haar ogen houterige manier, waarbij het lijkt alsof mijn scherm gloeiend heet is. In het normale leven kijk ik al moeilijk, maar als ik mijn telefoon bedien trek ik blijkbaar een gezicht alsof het lijkt dat ik berichten ontvang van een andere planeet. Blindtypen met het twee-duimige-vingersysteem heb ik bepaald nog niet onder de knie. Overigens vindt ze dat ik bij meer zaken hopeloos achter loop. Zo speel ik nog steeds Wordfeud en gebruik heel vaak Twitter, blijkbaar helemaal niet meer van deze tijd. Dit terwijl ik het nog steeds revolutionair vind dat ik geen scrabble meer speel met houten letters en dat ik ook niet meer zo vaak te vinden ben op Hyves. Mijn telefoon is nogal oud waardoor sommige programma’s regelmatig vastlopen. Maar volgens haar blijft niet alleen mijn telefoon, maar ook ikzelf hangen in bepaalde zaken. Zo lees ik nog een papieren krant, gebruik dagelijks Teletekst, luister rockmuziek uit de jaren 80 van de vorige eeuw en mijn kledingkeuze en brilmontuur komen volgens haar uit dezelfde tijd. Het grootste compliment wat ik kreeg toen ik nieuwe kleding aan had was: ‘’leuke blouse…, als het carnaval zou zijn geweest”.

Laatst had mijn dochter via school een uitwisseling met scholieren uit India. Gingen we vroeger met de bolderkar naar Bakel, tegenwoordig gaan de reisjes iets verder. Vorig schooljaar zijn er twee meiden uit India hier in huis geweest, nu was het mijn dochters beurt om bij de Indianen te logeren. Indianen noemde ik ze gekscherend, voor leuke grappen hoeven ze in ons gezin niet naar het theater. Het was voor mij een goede manier om mijn topografie op te krikken. Het duurde maar één week maar het was voor mij een goede oefening om mijn dochter los te laten. Via WhatsApp, Facebook en andere sociale media kon ik gelukkig veel dingen volgen die aan de andere kant van de wereld gebeurden. Zo bleek mijn montuur in India momenteel juist heel hip te zijn, om maar te zwijgen over de blousekeuze van menig man daar. Het was een onvergetelijke week en mijn dochter genoot. In het begin had ze last van heimwee, maar uiteindelijk was ze het liefst nog een weekje blijven hangen. Ik vond één week meer dan genoeg. Al die moderne technieken zoals FaceTime en Skype zijn zeker een uitkomst om je kind te volgen, maar er gaat toch niets boven een échte knuffel.

Stemmen kan op : www.metronieuws.nl/node/851292

 

De boom in

Eén van de fijne dingen van met het gezin op vakantie gaan is dat je écht tijd hebt voor elkaar. Als dan ook nog de wifi-verbinding op de camping slecht is of helemaal niet werkt, heeft dat een positieve invloed op de gezinsbuilding. Afgelopen vakantie hebben we mede daardoor dagelijks spelletjes gedaan, gewandeld en veel uitstapjes gemaakt vanaf ons vakantieverblijf. We vermaakten ons prima met onder andere een middagje rodelen, het bezoeken van een oude edelsteenslijperij en met het lopen van een blotevoetenpad. Wereldvreemd als ik in sommige dingen ben, stond ik er wel van te kijken dat het de bedoeling is dat je écht op blote voeten loopt tijdens zo’n wandeling. Het is misschien maar goed dat we niet eerst het blotekontenpad gekozen hadden, hoewel de temperatuur er wel ideaal voor was.

Een activiteit waar mijn vrouw en ik wat minder warm voor lopen is het bezoeken van een klimpark. Dan ga ik nog liever een middagje naar de huishoudbeurs of desnoods naar een woningboulevard op 2de paasdag. Wij zijn niet bepaald de moedige Tarzan en Jane die soepel door hoge bomen zwieren. Het vervelende voor ons is dat onze kinderen wel dol zijn op dit soort outdoor belevingsparken. Die kunnen voor hen niet hoog en uitdagend genoeg zijn. Deze hoge-bomen-parken zijn booming business en schieten als paddenstoelen uit de grond. Het was dan ook niet zo verwonderlijk dat vlakbij onze camping ook een park te vinden was. Anderhalve week zweeg ik wijselijk over dit eventuele uitje. Bang als ik was om als moedige huisvader mijn zoon te moeten begeleiden door de diverse spectaculaire parcoursen. De opluchting was groot toen de campingbaas vertelde dat onze kinderen in dit park zelfstandig de hoogte in mochten. Ze waren net oud en groot genoeg om samen, zonder begeleiding, te mogen klimmen. Aangekomen op het park bleek de campingeigenaar gelukkig gelijk te hebben. Dat betekende voor onze kinderen die middag geen blok aan hun been. Bovendien had ik nu de luxe om vanaf een terrasje met een goed glas bier toe te kijken hoe sommige andere ouders minder gelukkig waren. De meeste vaders en moeders gingen overigens zonder te blikken of blozen mee naar boven en hadden er ogenschijnlijk zelfs lol in. Er waren echter ook ouders die zichtbaar minder happy waren. Zo riep een doodongelukkige moeder, die op 30 meter hoogte stond te trillen op een schommelde boomstam, tegen haar lachende pubers: “Jullie kunnen de boom in met je klimpark, ik doe dit nóóit meer!”

Het was een leuke vakantie met lekker en soms iets te veel eten en drinken. Bij thuiskomst dacht ik dan ook even dat mijn bril gekrompen was. Voor de zekerheid ben ik op de weegschaal gaan staan en nam me meteen voor wat meer te bewegen. Anders mag ik volgend jaar alleen nog het dikkekoppenpad lopen of nog erger, de boom in.

STEMMEN KAN WEER OP:

www.metronieuws.nl/node/848430

KINDERFEESTJE

Om de reclamespot van Unox over een kinderfeestje moet ik altijd erg lachen. Na een spectaculair feestje met o.a. circusartiesten, kermisattracties en een heuse luchtballon is het kind uit de promo vooral blij met het feit dat er knakworsten waren op het partijtje. Van de kinderfeestjes uit mijn jeugdjaren herinner ik me dat ik een keer groene limonade kreeg. De magie van de kleur van deze limonade is me altijd bijgebleven. Dit was in een tijd dat je alleen nog kon kiezen tussen een Mars en een Nuts en tussen gewone of paprika chips. Wokkels en Bounty’s moesten toen, geloof ik, nog worden uitgevonden. In die tijd was een glas 7up al spectaculair voor mij en groene limonade al helemaal. Waarschijnlijk zou ik die limonade nu zoete troep vinden, dus is het maar goed dat ik het spul nooit meer ben tegengekomen. De herinnering is vaak mooier dan de werkelijkheid.

Lees alles: KINDERFEESTJE

Hard Gaan

Als kind had ik er een hekel aan als tantes op een verjaardag steevast zeiden: “Wat ben je groot geworden” of “Wat gaat de tijd toch hard”. Ik betrap me er tegenwoordig steeds vaker op dat ik zelf dergelijke clichés gebruik. Opvallend is het hoe vaak ik de laatste tijd het woord vroeger gebruik. Ik moest hieraan denken toen ik onlangs na lange tijd weer eens de Efteling bezocht.

Lees verder: Hard gaan

Muizen

Eigenlijk heb ik een hekel aan wandelen, vooral als het gaat om lopen zonder doel. Ik ben niet het type dat samen met zijn gezin schaamteloos in uniseks-kleding de natuur in trekt. Sinds kort heb ik echter mijn wandelschoenen tijdens het avondeten al aan, terwijl de rest van het gezin nog aan het toetje zit. Die drang om ‘s avonds te gaan wandelen heeft te maken met een nieuwe hobby, die nogal verslavend is. Het gaat hier om een variant op Geocaching, het spel waarmee je met behulp van je telefoon ergens een zogenaamde cache (schat) probeert te vinden.

Lees meer op : Muizen

 

Staartjes

Het is voor mij vaak moeilijk om mijn kinderen los te laten en hun zelfstandigheid te stimuleren. Als het aan mij had gelegen, had ik iedere morgen nog het brood gesmeerd van mijn kinderen die al 16 en bijna 12 jaar zijn. Veel dingen zijn een gewoonte waar ik niet over nadenk en gewoon blijf doen. Het is goed dat mijn vrouw me er regelmatig op wijst dat onze kinderen oud genoeg zijn om bepaalde dingen zelf te kunnen. Anders had ik nu nog hun tanden gepoetst, veters gestrikt en bij wijze van spreken hun billen afgeveegd na de grote boodschap. Uitzondering hierop zijn de haren van mijn dochter en dan voornamelijk het onderdeel staartjes maken. Ik moet toegeven dat dit voornamelijk komt door mijn onhandigheid met lang haar.

Lees alles op: Staartjes

Mijn nieuwe column te lezen op Pubermagazine:

Bestel het Juli vakantie nummer:
www.pubermagazine.nl/webshop/puber_juli_2015

Volg HUISMAN op Twitter:

twitter.com/HuismanPuber