Binnenkort is er een reünie van mijn oude mavoschool. De voorbereidingen zijn in volle gang en aan de zijlijn probeer ik bij het organiseren mijn steentje bij te dragen. Het is grappig en verwonderlijk te merken dat sommige herinneringen, die schijnbaar heel ver weg gestopt zaten in mijn geheugen, opeens terugkomen. Verhalen over Smurfenboekjes, pesten en gepest worden, oude noodlokalen, leerlingen en leraren, schieten door mijn hoofd. Ergens ver weggestopt zat ook het nummer 32 jaar (Sinds 1 dag of 2) van Doe Maar. Onze muziekleraar was een hippe Molukse man, met steevast een kauwgom in zijn mond. Zelf heb ik goede ervaringen met Molukse mensen, ze zijn erg gastvrij, het eten is er heerlijk en ik ben ook dol op treinen. Maar deze leraar had wel iets autoritairs over zich. Het was verboden voor leerlingen om snoep in welke vorm dan ook te nuttigen in de klas. Als je dit toch deed kon je aan het einde van de dag alle kauwgum die onder de tafels zaten geplakt verwijderen. Het was dan ook best raar dat hij tijdens de les zelf wel altijd een kauwgom nuttigde. Niemand durfde daar rechtstreeks iets van te zeggen. Tijdens het zogenaamde mentoruur werd dit besproken. Afgesproken werd dat zodra de muziekleraar de volgende les een kauwgom in z’n mond zou stoppen, wij massaal zijn voorbeeld zouden volgen. De man kon de grap goed waarderen en de brede glimlach die hij toen tevoorschijn toverde zal ik niet snel vergeten. Hij was wel modern en gaf ons veel praktijkles, écht drummen op een heus drumstel. Omdat wij in een dependance elders in de stad zaten, was de muziekleraar genoodzaakt om iedere week zijn auto vol te proppen met een enorm drumstel. Dat allemaal voor twee uurtjes muziekles.
Wekenlang (voor mijn gevoel wel 32 weken) hebben we het nummer 32 jaar (Sinds 1 dag of 2) van Doe Maar met de hele klas moeten oefenen. Waarom dit nummer, weet ik niet. Wel is het toevallig dat er nu, 32 jaar na ons examen een reünie gaat plaatsvinden. Dit nummer mag die avond dan ook zeker niet ontbreken. Ik hoop op een grote opkomst, mooie herinneringen, sterke verhalen en hernieuwde vriendschappen. Misschien kan de muziekleraar na 32 jaar zijn drumstel weer meenemen?
